Prolog

Zmywałam naczynia, tak! To jest chyba dobry początek. Po prostu zmywałam naczynia, bo moim opiekunom się nie chciało. Ręce mi się trzęsły, bałam się, że znowu zrobię coś niedokładnie, że znowu mi wymierzą karę. Ludzie, u których teraz jestem są bezwzględni i okrutni, bynajmniej wobec mnie. Nie raz przez nich chodziłam z podbitym okiem, a oni sąsiadom mówili, że jestem diabelskim nasieniem i wplątałam się w jakąś bójkę. To nie prawda! No ale kto mi uwierzy, jestem 14-letnią smarkulą z tendencjami na psychopatę. Talerz wyślizgnął mi się z ręki i roztrzaskał na podłodze, wbijając swoje porcelanowe kawałki w moją bosą nogę. Stopa mi zaczęła krwawić, ale co gorsze... oni... oni mnie zabiją, znowu w napadzie złości połamią mi ręce, czy uszkodzą kość policzkową. Tylko, że oni nie przyszli. Co się stało? zwykle w try miga zjawiali się w pomieszczeniu i spuszczali mi manto. Skierowałam się do sypialni, a tam... stoi mężczyzna w masce sikorki nad ich martwymi ciałami. Skierował we mnie lodowaty wzrok, przez który ciarki przechodziły mi po plecach. Czyżby nadszedł ten dzień? Dzień, w którym przyjdzie mi umrzeć? Rzucił we mnie strzykawką z żółtym płynem, która trafiła w moje ramię. Płyn błyskawicznie dostał się do mojego organizmu, zaburzając jego pracę.
-P-p-panie włamywaczu...- Szepnęłam opadając na ziemię.
Straciłam obraz przed oczami, miałam nadzieję, że to początek końca... Myliłam się...

Otworzyłam oczy, było ciemno, nic nie było widać. Wstrząsy miotały mną na prawo i lewo. Chakra zostało zablokowana... Czyżbym była w pudle? Czyżbym była bezbronna? Pięknie! Miałam nadzieję, że ten koleś mnie zabije, a on mnie pewnie sprzeda... No super po prostu! Spuściłam głowę, opierając czoło o rękę. Nogi miałam skulone, bo tak czy inaczej nie mogę ich wyprostować, tutaj jest zbyt ciasno. Boję się... nie wiem gdzie jestem, nic nie widzę... to co innego mam robić? Śmiać się jak wariaka? Łza spłynęła mi po policzku. Chwila... Wstrząsy się zatrzymały, widocznie było słychać rozmowę mężczyzny z kobietą. Teraz już kompletnie nie wiem, co się dzieje. Do pudełka dostały się pojedyncze smugi światła. Spojrzałam ku górze, moim oczom ukazała się blondwłosa, cycata kobieta z miłym uśmiechem. Otarła łezkę siedzącą w moim oku, następne podniosła mnie i położyła na szpitalnym łóżku, a ja wciąż patrzałam na nią tępym wzrokiem. Jestem jak naćpana, nanananana ~! Dobra, przestaję żartować, raczej powinnam zająć się tym co ważniejsze... O CO TUTAJ CHODZI?! Nic nie rozumiem. Kobieta z biustem w wielkości arbuzów, pochłonięta konserwacją z tym dziwnym zamaskowanym mężczyzną po prosu sobie poszła, phi!
-Witam - Przywitała się do mnie różowowłosa, siadając na krześle - Jestem Sakura, jak masz na imię?
-Imię?-Zacisnęłam pięści - Jestem Akemi.
-Tak więc miło mi, Akemi. Leżysz teraz w szpitalu konohy, wiem, że miałaś traumatyczne przeżycia, ale tutaj jesteś bezpieczna. Połóż się, pewnie jesteś zmęczona.
Spojrzałam na nią jak na trójzębnego rekina z nogami i w pampersie. Moja mina musiała być komiczna, bo Sakura zaczęła się śmiać. Oparłam głowę o poduszkę, a mój tępy wzrok skierowałam na sufit. Nic nie wyróżniający się sufit. Poczułam ukłucie.
- Pobierasz mi krew?
-Tak, jest niezbędna do badań Morfologicznych.
Zamknęłam oczy, czy jak mam w zwyczaju mówić "paczałki". Miałam nadzieję, że się zrelaksuję, ale uczucie wysysania ze mnie krwi działało mi na nerwy, westchnęłam ciężko. Postanawiam tu zostać, choć to pewnie jedna z tych szans, które nie wypalają i niszczą psychicznie. Czy to jest dobry wybór?